Μέχρι χτες η τέχνη
«αντανακλούσε» τα επιστημονικά επιτεύγματα, την κοινωνική κατάσταση και προοπτική, αυτό δεν γίνεται πλέον, αν τώρα το έργο πρέπει να σχετίζεται με το software, τα big data, την στατιστική, την υπερπληροφόρηση, τα fake news; έτσι ο καλλιτέχνης, της μοντέρνας ή της εννοιολογικής, που δεν μπορεί, θέλει να γίνει ένα βήμα πίσω, στην συμπάθεια, τον πόνο, την αγάπη· το ίδιο και ο θεατής-πελάτης.
Τα ζητήματα που σχηματίστηκαν στο παρελθόν τα εξέφρασαν καλύτερα εκείνοι που έζησαν σε εκείνο το παρελθόν. Π.χ δεν θα τα πει κάποιος καλύτερα για τους θεούς και την εξουσία από αρχαίους τραγικούς, για το συναίσθημα και τον πόνο από την Jane Austen τους Ρώσους κλασικούς, για το χάος και την ματαιότητα από τον Franz Kafka και τον Samuel Beckett, για την μεταφυσική από τον Mark Rothko και τον Frank Stella, για τα άκρα από τον Hermann Nitsch και την Marina Abramović.
Τώρα ο καλλιτέχνης ας αφήνει χώρο σε έναν που ίσως να έχει τα απαιτούμενα προσόντα απέναντι στην κατάσταση. Μπα.
Ξύλο, χρώμα. παραφίνη, τρύπες, 2017, 55×88 cm (χωρίς το στύλο)
Ξύλο, χρώμα. παραφίνη, 2017, 104×102 cm, υποθέτω σου θυμίζει William Burroughs και Niki de Saint Phalle.
ex ramis tapete, 2017, 160×160 cm
half vesica, 2017, olive tree branch
